Κτήνος

 Του Δημήτρη Δανίκα από το Βήμα
  
 Μόλις το άκουσα αυτομάτως διακτινίστηκα στο καθεστώς των συνταγματαρχών.
Θεέ μου, δεν είναι δυνατόν. Μια κάποια επιτροπή κάποιου ανθυποτμήματος του υπουργείου Παιδείας έκοψε από όλα τα ελληνικά σχολεία ένα ντοκυμαντέρ που στην πράξη ενσαρκώνει όλα αυτά που επαγγέλλεται η σημερινή πολιτική ηγεσία. Αυτενέργεια και πρωτοβουλία. Οπου τέσσερα μικρά παιδιά τριτοκοσμικής γειτονιάς της Πάτρας κίνησαν γη και ουρανό προκειμένου να αποκτήσουν μερικά τετραγωνικά αλάνας για να παίζουν μπάλα. Αδιανόητο και σκοταδιστικό. Η «λογοκρισία» αυτής της ταινιούλας, η απειροελάχιστη μικρογραφία της κρατικής σαπίλας. Γιατί με ποια κριτήρια η επιλογή των κριτών. Με ποια λογική λειτουργεί μια τέτοια επιτροπή που μέσα από κάποιο γραφείο θα αποφασίσει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να δει το παιδί. Και πώς μια τέτοια επιτροπή συγκεντρώνει τόση εξουσία ιδεολογική, πολιτιστική και φυσικά οικονομική. Φανταστείτε ακόμη και η υπουργός έπεσε από τα σύννεφα, λέγοντας ότι σε καμία χώρα δεν συμβαίνει αυτό. Βάλτε τώρα με τον νου σας όλο το μήκος, το πλάτος και το σκότος αυτού του τέρατος που μας «σκοτώνει» με την πρώτη επαφή. Απειροι νόμοι. Απειρες τροπολογίες. Απειρες επιτροπές. Απειρα παραθυράκια. Και κοντά σ΄ αυτά το ξεχαρβάλωμα των υποδομών. Το αραλίκι των υπαλλήλων. Το σουλτανάτο των διευθυντών. Και φυσικά το φακελάκι των συναλλαγών. Αυτοί και εμείς, δύο κόσμοι εχθρικοί. Από τη μία, η κρατική μηχανή. Ενα τέρας με τσαρούχια για υποδομή και με Ρrada για βιτρίνα ευρωπαϊκή. Από την άλλη, η καθημερινότητα η γνωστή. Να καταναλώνεις χρόνο, χρήμα και άπειρη υπομονή για να αποδείξεις το αυτονόητο. Δεν είμαι ελέφαντας αλλά πολίτης. Που πληρώνω τον βασανιστή μου για να με βασανίζει από το βράδυ μέχρι το πρωί. Μπροστά σ΄ αυτόν τον εφιάλτη η «Δίκη» του Κάφκα απλώς Μίκι Μάους για το μικρό παιδί.