Η συγκυρία είναι ιδανική: Κατεδαφίζεται το κράτος πρόνοιας, διαρρηγνύεται η κοινωνική συνοχή, απλώνεται η φτώχεια, βαθαίνουν οι αποκλεισμοί, μαζικοποιείται η ανεργία, παλεύουν οι τάξεις, φεύγει με ελικόπτερο ο Παπανδρέου από το Καστρί και αναδεικνύεται μία συμμαχική κυβέρνηση με νέα πρόσωπα ή με νέες ιδέες. Θα εκπληρωθεί η προφητεία;
Το ελληνικό πρόβλημα είναι η ακραία εκδοχή του ευρωπαϊκού προβλήματος. Η ίσως η καρικατούρα του. Για λόγους ιστορικούς και πολιτισμικούς, οι συνέπειες της επίθεσης που δέχεται το ευρώ στη δική μας πραγματικότητα είναι πολύ πιο άγριες από όσο οπουδήποτε αλλού, τουλάχιστον για την ώρα. Ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι οι διαχειριστές της κρίσης, το πολιτικό προσωπικό δηλαδή, είναι εντυπωσιακά ανίκανο να κόψει τον κόμπο.
Παράδειγμα εργασίας: Η κυβέρνηση έδωσε μάχη με την Τρόικα για το ασφαλιστικό. Δεν κατάφερε να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συντάξεις για όλους, αλλά πέτυχε (και το διαφημίζει!) να διατηρηθούν οι συντάξεις χηρείας και άγαμων θυγατέρων. Εδωσε, δηλαδή, μάχη για να παραμείνει σε ισχύ η παράδοση της προίκας στο κορίτσι και για να συντηρηθεί το στερεότυπο της γυναίκας που κρατάει το σπίτι για να δουλεύει ο άντρας. Είναι λογικό να συνεχίσουν να παίρνουν συντάξεις χηρείας γυναίκες προηγούμενης γενιάς που δεν εργάστηκαν και συνεπώς δεν θα μπορούσαν αλλιώς να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή ζωή στα γεράματα. Το υπόλοιπο είναι αναχρονιστικό, αντιευρωπαϊκό και βαθιά σεξιστικό. Γιατί να μην παίρνει σύνταξη και ο χήρος του μέλλοντος, που μπορεί να έβγαζε λιγότερα από τη σύζυγό του ή να είναι άνεργος για πολλά χρόνια; Και γιατί ο άγαμος γιος έχε λιγότερα δικαιώματα από την αδελφή του;
Το αδιανόητο είναι ότι η κυβέρνηση που προστατεύει την προίκα εκφράζει, με βάση τις τυπικές διαχωριστικές γραμμές, την πρόοδο. Μάλιστα, η Αριστερά δεν έχει αντιρρήσεις στα συγκεκριμένα θέματα, αλλά ούτε και η Δεξιά. Υπάρχει, δηλαδή, απόλυτη συναίνεση όταν πρόκειται για τη συντήρηση της ελληνικής οπισθοδρόμησης.
Η πολύ δημοφιλής το τελευταίο διάστημα συζήτηση για την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, η εικοτολογία για συμμαχικές κυβερνήσεις, στις οποίες θα μετάσχουν νέα κόμματα, γεννήματα της κρίσης και της κατάρρευσης του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού, διεξάγεται με τον ανάλογο ελαφρολαϊκό τρόπο.
Ως νέο εμφανίζεται, συνήθως, το παλιό και ως καταλύτης της νέας πολιτικής αρχιτεκτονικής επιχειρούν να αναδειχθούν αποτυχημένοι πολιτικοί που εμφανίζουν την ήττα τους ως μεγαλείο. Από την άλλη πλευρά, επιχειρηματίες που επίσης απέτυχαν στην αγορά ή δεν έπραξαν απολύτως τίποτα πέρα από το να απολαμβάνουν την πατρική κληρονομιά προσπαθούν να πείσουν ως επίδοξοι σωτήρες, ως οι κατέχοντες τη θεία λύση.
Συμβαίνουν και άλλα παράξενα: Τη στιγμή που οι αδυναμίες του καπιταλισμού έρχονται στην επιφάνεια με δραματικό για τους πολλούς τρόπο, η Αριστερά απογοητεύει τα πλήθη και χάνει μια ιστορική ευκαιρία γιατί δεν έχει συγκροτημένη πρόταση διακυβέρνησης, διορατικότητα, επικοινωνία με τη νέα γενιά και την επάρκεια να ηγηθεί ενός εν υπνώσει κινήματος. Η αυτονόμηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας ήταν το σύμπτωμα μίας ανίατης (μέχρι στιγμής) πολιτικής πάθησης για την οποία ο ασθενής δεν θέλει να αναζητήσει φάρμακο, από το φόβο ότι ο γιατρός θα πάρει το πάνω χέρι...
Η ελληνική παραδοξότητα ολοκληρώνεται με την καταρράκωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που παρουσιάζει ως ιδεολογία τον δεξιού τύπου λαϊκισμό και με την εγκατάλειψη από την Κεντροαριστερά όλων των καταβολών της σε επίπεδο αρχών και αξιών.
Το ΠΑΣΟΚ πέρασε από το “λεφτά υπάρχουν” στο “δεν υπάρχει σάλιο” με εντυπωσιακή ταχύτητα και εφαρμόζει μία θεραπεία-σοκ της ελληνικής οικονομίας που πλήττει τα μεσαία στρώματα της κοινωνίας. Την ώρα που η κυβέρνηση δεν διστάζει να κόψει μισθούς και συντάξεις των μη εχόντων, υποχωρεί στους ιδιοκτήτες βυτιοφόρων (άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων), αφήνει το λιμάνι στο έλεος του ΠΑΜΕ, καθυστερεί δραματικά στη σύλληψη του αδήλωτου πλούτου.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ απλά: Αν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της φοροδιαφυγής, λύνεται και το πρόβλημα του χρέους μέσα σε λίγα χρόνια. Και δεν αρκεί ως εξήγηση ότι δεν λειτουργούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, ότι δηλαδή δεν είναι εύκολος ο εντοπισμός των πρωταγωνιστών του οικονομικού εγκλήματος. Το δύο τρίτα της φορολογητέας ύλης προέρχονται από μισθωτούς και συνταξιούχους. Αν η έρευνα επικεντρωθεί στο άλλο ένα τρίτο, ελεύθερων επαγγελματιών και επιχειρηματιών, χωρίς προσχήματα και χωρίς δημοσιευμένες λίστες για να απολαύσει ο λαός φρέσκο κρέας, είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν αποτελέσματα. Αν το ΣΔΟΕ κάνει νυχτερινές βόλτες στα τουριστικά νησιά θα μαζέψει σε πρόστιμα όσα χρήματα μαζεύονται από την περικοπή του επιδόματος των νοσοκομειακών γιατρών ή των δασκάλων.
Η πορεία ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας θα ήταν ταχύτατη εάν, χωρίς καμία καθυστέρηση, καταργούνταν εκατοντάδες υπηρεσίες του ελληνικού δημοσίου που δεν προσφέρουν κυριολεκτικά τίποτα στον πολίτη, διπλωματικές αρχές του εξωτερικού που δεν χρειάζονται, απαράδεκτες σπατάλες, όπως τα κρατικά αυτοκίνητα που δίνονται σε δικαστικούς και σε παπάδες (αν είναι δυνατόν!) ενώ καταργήθηκαν πλήρως στη Βρετανία, εάν δηλαδή μέσα σε λίγους μήνες δημιουργούταν ένα μικρό και επιτελικό κράτος.
Η αγωνία για τις θέσεις εργασίας δεν αρκεί ως ερμηνεία του ελλείμματος πολιτικής βούλησης: Ας μεταταχθούν οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, για να γλιτώσουμε τα ενοίκια και τους λογαριασμούς παντελώς άχρηστων υπηρεσιών και οργανισμών. Προφανώς οι συγχωνεύσεις που ανακοίνωσε η κυβέρνηση είναι πάρα πολύ λίγες και δειλές, όπως επίσης προφανώς οι μειώσεις στα έξοδα των υπουργείων δεν αρκούν για να θεραπεύσουν το πρόβλημα της εξωφρενικής σπατάλης.
Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει ακόμη για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και φυσικά για την βαρύτατη φορολόγηση της πάμπλουτης Εκκλησίας, την οποία το ΠΑΣΟΚ δεν τόλμησε.
Η κυβέρνηση επέλεξε την εύκολη και οδυνηρή μέθοδο της ισοπέδωσης μισθωτών και συνταξιούχων, χωρίς μάλιστα κανέναν διαχωρισμό μεταξύ προνομιούχων και λιγότερο προνομιούχων και μάλιστα όταν το βιοτικό τους επίπεδο επιδεινώνεται περισσότερο με την έκρηξη των τιμών παντού και σε όλα.
Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση διεκπεραιώνει τις οδηγίες των δανειστών και την προσαρμογή της χώρας σε μια νέα πραγματικότητα η οποία μπορεί να οδηγήσει στην βαθιά βαλκανοποίηση, την βίαιη προτεκτορατοποίηση ή την αναγέννηση μετά τον οικονομικό θάνατο του μέσου ανθρωπάκου.
Και στις τρεις περιπτώσεις, το ΠΑΣΟΚ δεν θα είναι πια το ίδιο. Η ένεση του ΔΝΤ μολύνει για πάντα το αίμα.
A.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου