Η ανεξέλεγκτη λειτουργία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και η συγκέντρωση κεφαλαίων από ιδιωτικές εταιρείες που έχουν μεγαλύτερη ισχύ από εθνικές οικονομίες έφερε το ευρωπαϊκό σύστημα σε αδιέξοδο. Η ελληνική κρίση χρέους έγινε κρίση δανεισμού, άρχισε να μεταδίδεται στον ευρωπαϊκό νότο και μέσα σε λίγους μήνες τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια μπήκαν σε τροχιά κατάρρευσης, το ευρώ σε διαρκή πτώση και οι ευρωπαϊκές ηγεσίες σε πανικό. Η απάντηση της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ήταν μια προσπάθεια κατευνασμού των αγορών μέσω της υιοθέτησης ακόμη πιο νεοφιλελεύθερων συνταγών στο ασφαλιστικό, στα εργασιακά, στους μισθούς, στην οργάνωση του κράτους. Μέτρα λιτότητας αποφασίζονται με συνοπτικές διαδικασίες παντού στην Ευρώπη, οι κρατικές δαπάνες περικόπτονται δραματικά και ένας οδοστρωτήρας αφήνεται ελεύθερος να πατήσει όλα τα κεκτημένα που συνδέονται με το ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας, ένα μοντέλο διαφορετικό από το αγγλοσαξονικό, το οποίο σε λίγο δεν θα έχει καμία διαφορά από το σύστημα Ομπάμα. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες καλούνται να γυρίσουν από άποψη βιοτικού επιπέδου και δικαιωμάτων δεκαετίες πίσω χωρίς καν να έχουν την προοπτική της προόδου και της ανάπτυξης. Αυτή η αφύσικη εξέλιξη εμφανίζεται ως αυτονόητη και συμβατή με τις ανάγκες της εποχής. Αλλά ο παραλογισμός, όσο και αν εξωραϊστεί με επικοινωνιακά στολίδια, μπορεί να έχει συνέπειες που ξεπερνούν τις δυνατότητες της συμβατικής διαχείρισης κρίσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου