Από τη στιγμή που ένας πρώην υπουργός, ο Τάσος Μαντέλης, έβγαλε τη μάσκα και αποκάλυψε τις χορηγίες του από τη Ζίμενς, ώρα είναι οι σοκαρισμένοι συνάδελφοί του, αντί να αναφωνούν “απαπαπά…” να διεκδικήσουν τη διαφάνεια στη χρηματοδότηση των κομμάτων και των εκλογικών αναμετρήσεων. Το αμερικανικό παράδειγμα είναι μία σοβαρή λύση: Ολοι οι ιδιώτες χρηματοδότες των κομμάτων έχουν ονοματεπώνυμο. Ο υποψήφιος πρόεδρος μπορεί να δεχθεί επικρίσεις για ειδικές σχέσεις με συγκεκριμένα συμφέροντα, αλλά δεν μπορεί να καταγγελθεί για μυστική διαπλοκή. Στην Ελλάδα, είναι κοινό μυστικό ότι τα κόμματα, πέρα από τη γενναία κρατική επιχορήγηση, παίρνουν και τα δωράκια τους από επιχειρηματίες, αλλά κανείς (πέρα από τον Θόδωρο Τσουκάτο…) δεν το ομολογεί. Είναι επίσης κοινό μυστικό ότι ο προεκλογικός αγώνας των βουλευτών, ειδικά σε μεγάλες περιφέρειες, είναι εξαιρετικά δαπανηρός και οι ανάγκες δεν μπορούν να καλυφθούν με τη βουλευτική αποζημίωση. Παρόλα αυτά, κανείς -πέρα τον Τάσου Μαντέλη- δεν έχει παραδεχθεί ότι κάποιοι τον συνέδραμαν για την προεκλογική του εκστρατεία. Το επιχείρημα ότι συμβαίνει μόνο ό,τι αποδεικνύεται (και συνεπώς Τσουκάτος-Μαντέλης είναι τα μόνα πολιτικά πρόσωπα που τις τελευταίες δεκαετίες είχαν πάρε-δώσε με τη Ζίμενς ή άλλες εταιρείες) μπορεί να σταθεί σε ένα νοητό δικαστήριο, αλλά προσκρούει σε όλους τους κανόνες της κοινής λογικής. Οταν κόμματα ή πολιτικοί προσπαθούν να πείσουν για τα καθαρά τους χέρια με παραλογισμούς, μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχουν απτά στοιχεία για τα κρίματά τους, τότε ενισχύουν την πλέον ισοπεδωτική κοινωνική πεποίθηση ότι όλοι το ίδιο είναι. Επειδή δεν είναι όλοι το ίδιο, όσοι δεν είναι ή δεν θέλουν άλλο να είναι, οφείλουν να εγκαταλείψουν τη συντεχνιακή αλληλεγγύη και να πουν την αλήθεια για το μαύρο πολιτικό χρήμα, το οποίο είναι πολύ, υπερκομματικό και χωρίς ιδεολογία.
zoonmews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου