του Δημήτρη Δανίκα (Νέα)
Ο διάσημος σκηνοθέτης κατέφθασε στις Κάννες συν γυναιξί και τέκνοις, ακολουθούμενος από τη φασαρία μιας μνημειώδους φράσης του: «Ο Χίτλερ όσο ήταν Γερμανός άλλο τόσο ήταν και Αμερικανός»!
Τι εννοεί ο ποιητής; Ετσι το λέω. Στην πραγματικότητα, ένας εκ των καλυτέρων «επιχειρηματιών» του Χόλιγουντ. Ξέρει να «πουλάει» το όνομά του όσο ουδείς άλλος στον πλανήτη Ηollywood. Παράδειγμα; Ολες οι ταινίες του. Από το Βιετνάμ με το «Ρlatoon» μέχρι τον Τζιμ Μόρισον των Doors, τη δολοφονία του Κέννεντυ, τον Νίξον (επονομαζόμενο και Dick, εκ του πέους δηλαδή) και φυσικά Μεγαλέξαντρο και Τζορτζ Μπους. Κορωνίδα όλων αυτών, η Wall Street του 1897 με Μάικλ Ντάγκλας ως Γκόρντον Γκέκο.
«Κάθε χρόνο αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη δημοτικότητα. Εγώ έκανα την ταινία (εννοεί το «Wall Street») σαν διδακτική ιστορία. Αλλά ο κόσμος την παρεξήγησε. Είναι απίστευτος ο αριθμός των θεατών που αυθόρμητα με ευχαριστούσαν. Γιατί; Επειδή τους επηρέασα να ακολουθήσουν καριέρα Γκόρντον Γκέκο».
Μeaning; Συνεργός στο «έγκλημα» το χρη ματιστηριακό. Η ταινία του καθόλου «αντί». Αντιθέτως. Εντελώς διαφημιστική προβολή της «Wall Street». Ιδια παρεξήγηση και με το «Νatural born killers» (Γεννημένοι δολοφόνοι). Οπου δύο αφασικά παιδιά κολυμπούν σε λουτρό αίματος. Αποτέλεσμα; Οι Κάννες την απέρριψαν. Λόγω υπερβολικής βίας φυσικά. Η Βενετία τη βράβευσε με Χρυσό Λιοντάρι.
«Ας πούμε, η ταινία μου "Δίδυμοι πύργοι" (World Trade Center). Η Ευρώπη την καταδίκασε ως "πατριωτική" (μεταξύ μας, είναι και παραείναι πατριωτική). Προσπαθούσα να τους πω: "Παιδιά, πρόκειται για ιστορία αληθινή". Τίποτα. Ηθελαν να είχα σκηνοθετήσει μια ιστορία που να καταδικάζει την Αμερική. Το ίδιο και με το "W" (Τζορτζ Μπους). Επειδή δεν τον λοιδόρησα και δεν τον γκρέμισα όσο θα ήθελαν αυτοί, μου γύρισαν την πλάτη. Ποτέ δεν μπορεί να προβλέψεις τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων απέναντι σε μια αμερικανική παραγωγή».
Το μοτίβο τού σίκουελ (δεύτερου μέρους) του «Wall Street» με την επεξήγηση «Μoney never sleeps» (Το χρήμα δεν κοιμάται ποτέ) μοιάζει με πρωτοσέλιδο τίτλο: Greed is good. Η απληστία κάνει καλό. Απίστευτο; Καθόλου. Συμβαίνει επί των ημερών μας. Το ζούμε στο πετσί μας. Η απληστία των χρηματοπιστωτικών πολυεθνικών καταβροχθίζει σάρκες εκατομμυρίων αθώων ψυχών. Οπότε γιατί να μην επανέλθει ο Γκόρντον Γκέκο (Μάικλ Ντάγκλας) και μαζί μ΄ αυτόν να κάνει παιχνίδι ο Ολιβερ Στόουν; Είπαμε. Το σκάνδαλο κάνει καλό στην κινηματογραφική μπίζνα. Απόδειξη; Αν και κατηγορούμενος ως «συνοδοιπόρος της παγκόσμιας κομμουνιστικής συνωμοσίας»- ιδιαιτέρως μετά το ντοκιμαντέρ για τον Κάστρο και μετά τις δηλώσεις του πως ο Χίτλερ ήταν και Αμερικανός- ο Στόουν εξακολουθεί να βρίσκει αμερικανούς παραγωγούς. Δηλαδή, «άθλιους» (ας πούμε) αρχικαπιταλίστες, πρόθυμους να επενδύσουν στη διάδοση των «ανατρεπτικών», «αναρχικών» και «κομμουνιστικών» ιδεών του. Μεταξύ μας; Το χρήμα μετράει. Ολα τ΄ άλλα για δημοσιότητα. Να τροφοδοτείς τη δημοσιογραφική απληστία και να ικανοποιείς την καλπάζουσα φαντασία του θεατή!
Το 2001 λοιπόν- κάπως έτσι πάει η ταινίαο Γκόρντον Γκέκο αποφυλακίζεται και «καθαρός» στην αμερικανική κοινωνία παραδίδεται. Ουδείς τον περιμένει. Ούτε η κόρη του η Γουίνι. Επτά χρόνια αργότερα, ο κόσμος στα πρόθυρα οικονομικής κατάρρευσης. Ανάμεσά τους κι ένας νέος χρηματιστής (Σία ΛαΜπουφ), που συντόμως θα καταλήξει προστατευόμενος του Γκέκο. Ο οποίος Γκέκο περνάει την ώρα του προμοτάροντας το βιβλίο του «Ιs greed good?» (Κάνει η απληστία καλό;). Μάλιστα σε μια διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο Fordham διαπιστώνει το εξής ανατριχιαστικό «Η απληστία δεν κάνει απλώς καλό. Είναι και νόμιμη παρακαλώ». Αυτός ο λόγος- η νομιμοποίηση της απληστίας- η βασική αιτία που παρά γουρουνότριχα να καταβαραθρωθεί η αμερικανική οικονομία!
«Πιστέψαμε πως ξεμπερδέψαμε με την απληστία. Πιστέψαμε πως θα υπάρξει ισορροπία και διόρθωση. Πλάνη. Το παιχνίδι μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε. Ενα τέρας έτοιμο να μας κατασπαράξει» Ολιβερ, κοίτα προς Ελλάδα. Η οδοντογλυφίδα αυτού του τερατώδους καρχαρία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου