Έως και τέσσερις μήνες θα χρειαστούν για την ανάσυρση των 33 μεταλλωρύχων που έχουν παγιδευτεί εδώ και 17 ημέρες σε ορυχείο στη βόρεια Χιλή, σύμφωνα δήλωσε ο επικεφαλής των επιχειρήσεων.
Οι μεταλλωρύχοι έχουν παγιδευτεί σε καταφύγιο που βρίσκεται 700 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης.
Την Κυριακή, μέλη των σωστικών συνεργείων κατάφεραν να επικοινωνήσουν με τους παγιδευμένους εργάτες χρησιμοποιώντας μια μικροκάμερα, ενώ έφεραν στην επιφάνεια σημείωμα που είχαν γράψει οι παγιδευμένοι στο οποίο αναφέρουν ότι και οι 33 είναι καλά.
Τα σωστικά συνεργεία μεγάλωσαν μία μικρή τρύπα που συνδέει την επιφάνεια της γης με το καταφύγιο και από την οποία σχεδιάζουν να μεταφέρουν γλυκόζη, ζελ ενυδάτωσης και τρόφιμα στους εργάτες, μέχρι καταφέρουν να σκάψουν μια μεγάλη τρύπα ώστε να τους απελευθερώσουν.
«Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να διασφαλίσουμε αυτόν τον ομφάλιο λώρο προκειμένου να παραμείνουμε συνδεδεμένοι με τους μεταλλωρύχους, να τους κρατήσουμε ζωντανούς», όπως είπε ο επικεφαλής των επιχειρήσεων διάσωσης και διευθυντής κρατικού ορυχείου Αντρέ Σουγκαρέτ.
Οι εργάτες έχουν περιορισμένα αποθέματα νερού και τροφίμων, τα οποία τους βοήθησαν να επιβιώσουν. Έχουν παγιδευτεί από τις 5 Αυγούστου, όταν κατέρρευσε τμήμα του ορυχείου.
Ύπνος σε τακτικά διαστήματα, υψηλό ηθικό, ομαδικότητα και καλή διαχείριση των αποβλήτων μέσα στον περιορισμένο χώρο που διαθέτουν, είναι μερικές μόνο από τις προκλήσεις που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν, εάν θέλουν να επιζήσουν, οι 33 ανθρακωρύχοι που έχουν εγκλωβιστεί σε βάθος 700 μέτρων, στο Κοπιάπο μέσα στην έρημο Ατακάμα της Χιλής.
«Είναι πιο εύκολο να επιβιώσει κανείς, όταν ανήκει σε μια ομάδα. Μόνος του μπορεί να οδηγηθεί στην απελπισία, να θεωρήσει ότι είναι χαμένος. Στην ομάδα, εάν κάποιος αποκαρδιωθεί, οι άλλοι τον στηρίζουν», σύμφωνα με τον σπηλαιολόγο Μισέλ Σιφρ, ο οποίος έχει ιδία εμπειρία εγκλωβισμού σε ακραίες συνθήκες.
«Καταρχάς, όταν αυτό που διακυβεύεται είναι η επιβίωση, η ομάδα αντέχει. Τα ψυχολογικά προβλήματα εμφανίζονται μετά τη διάσωση. Απέναντι στον κίνδυνο, αντέχουν», υποστήριξε ο Ανρί Βομορόν, γενικός γραμματέας της Γαλλικής Ομοσπονδίας Σπηλαιολογίας.
«Όμως, όπως στη Σχεδία της Μέδουσας (σ.σ. : τον πίνακα του Ζερικό), όπου οι διασωθέντες ναυαγοί αλληλοσκοτώνονται, ή όπως έγινε με την πτώση του αεροσκάφους της Ουρουγουάης στις Άνδεις το 1972, όπου έζησαν καταφεύγοντας στον κανιβαλισμό, τα πράγματα μπορεί να πάρουν άσχημη τροπή», υπενθύμισε ο Σιφρ, ο οποίος κατάφερε να επιζήσει αφού έμεινε επί δύο μήνες μόνος του, σε βάθος 100 μέτρων και σε θερμοκρασία «0» βαθμών Κελσίου, το 1962.
Ο Σιφρ εξήγησε ότι πριν από μερικές δεκαετίες η αμερικανική διαστημική υπηρεσία Nasa έκανε ένα πείραμα, αφήνοντας εντελώς μόνους τους πέντε ανθρώπους. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα οι τέσσερις δεν μπορούσαν πια να υποφέρουν τον πέμπτο και μάλιστα ήθελαν να τον σκοτώσουν.
Οι παγιδευμένοι, θα πρέπει να προσπαθήσουν να διατηρήσουν ένα ρυθμό στον ύπνο τους, όπως έκαναν και στην επιφάνεια, αλλά η δυσκολία είναι ότι χωρίς το φως του ήλιου χάνεται η αίσθηση του χρόνου. Σύμφωνα με την Σοφί Λουμινό, ερευνήτρια του πανεπιστημίου της Ρεν, το «βιολογικό ρολόι» του οργανισμού τίθεται τότε σε λειτουργία, κάνοντας έναν κύκλο περίπου 26 ωρών.
«Όμως αυτό το βιολογικό ρολόι διαφέρει από άτομο σε άτομο. Είτε θα συγχρονιστούν όλοι σε ένα μέσο ρυθμό, είτε κάποιος θα επιβάλει το ρυθμό του στους άλλους», εξήγησε. Το ευτύχημα είναι ότι οι ανθρακωρύχοι της Χιλής έχουν επικοινωνία με τους διασώστες στην επιφάνεια και έτσι είναι δυνατόν να τους επιβληθεί κάποιος ρυθμός, για παράδειγμα με την παροχή τροφής σε συγκεκριμένες, σταθερές ώρες.
Θα πρέπει να τους δίνουν κυρίως υγρά, να τους ενυδατώνουν συνεχώς, επειδή σε θερμοκρασία 33 βαθμών Κελσίου το σώμα χάνει διαρκώς υγρά, αφυδατώνεται.
www.protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου