Μπανανία...


Του Δημήτρη Δανίκα από το"Βήμα"
Ελα μωρέ. Τι μας τσαμπουνάς. Εδώ ο κόσμος καταστρέφεται κι εσύ με τις διαφημιστικές πινακίδες της Κηφισιάς; Ναι. Από τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας που έχουν μεταβληθεί σε ουρητήρια αποκαλύπτεται η αλήθεια. Ναι.
Γιατί η λεπτομέρεια ο ουδέτερος δικαστής των πάντων. Των προθέσεων. Των σκοπιμοτήτων.
Του επιπέδου κάθε κοινωνίας. Από το μικρό φωτογραφίζεται το βάθος το τρομερό. Από τις πινακίδες αποδεικνύεται πως η λεωφόρος Κηφισιάς που καταλήγει στις βιλάρες των μεγιστάνων είναι το ξέφραγο αμπέλι καρακιτσαριού, ασυδοσίας και παρανομίας. Αυτές οι μικρές αυθαιρεσίες η μικροκλίμακα της ελληνικής χρεοκοπίας. Ας πούμε λοιπόν. Επειδή ο τύπος πουλάει τροφές κατοικίδιων ζώων έχει μετατρέψει το μαγαζί του σε σπιτάκι των σκύλων. Πάει το μισό πεζοδρόμιο. Εχει άδεια; Οχι. Τον ενόχλησαν οι αρμόδιες υπηρεσίες; Ούτε. Τιμωρήθηκε; Μπα. Πού ζεις; Στην Κοπεγχάγη. Πάμε παρακάτω. Στον έμπορο επίπλων για κήπους. Χειρότερος αυτός. Εχει απλώσει σε όλο το μήκος και το πλάτος του πεζοδρομίου χλοοτάπητα πλαστικό με καρέκλες, τραπεζάκια σεζλόνγκ. Με άδεια; Πλάκα κάνεις. Ούτε διανοήθηκε τέτοιο πράγμα. Πάμε στον τρίτο. Γεμάτα τα πεζοδρόμια από μεταχειρισμένα αυτοκίνητα. Πάμε στον τέταρτο, τον πέμπτο, τον έκτο, τον έβδομο. Εννιά στους δέκα έχουν ορθώσει στα πεζοδρόμια γιγαντιαίους πίνακες γιατί έτσι γουστάρουν. Αναρχία θα πείτε. Χάος ελληνικό. Ναι γιατί βολεύει. Τον υπάλληλο με το φακελάκι το παχουλό. Την Πολεοδομία με τον κολλητό. Τον δήμαρχο με τον εργολάβο τον γνωστό. Ολοκληρωτική παραλυσία και ομηρεία των ελεγκτικών μηχανισμών. Στο λάδωμα, το ρουσφέτι, τη γνωριμία, την κομματική πελατεία. Οργανωμένη η αναρχία. Εξεπίτηδες χάος αφρικανικό. Ετσι και στην Εφορία. Ετσι και στην Πολεοδομία. Ετσι και στα κρατικά ταμεία. Ετσι και στα γραφεία. Ολόκληρη η χώρα σαν πινακίδα. Από πάνω γκλαμουριά. Από κάτω η μαύρη τρύπα χάσκει βαθιά. Μια επικών διαστάσεων πινακίδα, η ταφόπλακα της ελληνικής μπανανίας!

1 σχόλιο:

  1. Αν δεν αλλάξει νοοτροπία ο Έλληνας, η Ελλάδα δεν έχει σωτηρία. Όταν εμείς οι ίδιοι δε θα σταματάμε με αλάρμ μέσα στη μέση του δρόμου γιατί "έλα μωρέ, ένα λεπτό θα κάνω", όταν δε θα παρκάρουμε πάνω στα πεζοδρόμια, όταν δε θα πετάμε κάτω το πλαστικό από το πακέτο των τσιγάρων, όταν δε θα βγάζουμε τα σκουπίδιά μας ενώ ο κάδος είναι ήδη γεμάτος, όταν θα σεβόμαστε αυτούς που δεν καπνίζουν, όταν θα μάθουμε επιτέλους να στεκόμαστε σε μια ουρά, όταν θα ξεκινήσουμε να κάνουμε ανακύκλωση, όταν θα σταμάτησουμε να καίμε τα δάση μας και να καταστρέφουμε τις ομορφιές του τόπου μας, ίσως να καταφέρουμε να γίνουμε άνθρωποι. Κι ας σταματήσουμε να λέμε για τον ελληνικό πολιτισμό. Αυτός υπήρχε κάποτε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή