Το τελευταίο συρτάκι στην Αθήνα

από το zoomnews.gr
Στην εβδομαδιαία γερμανική εφημερίδα DIE ZEIT δημοσιεύεται πρωτοσέλιδο άρθρο γνώμης του Uwe Jean Heuser με τίτλο «Το τελευταίο συρτάκι» και υπότιτλο «Η Ελλάδα στα τελευταία της. Πρέπει να βοηθήσουμε και μετά να αναθεωρήσουμε τους κανόνες λειτουργίας της ΟΝΕ». Ο αρθρογράφος προβληματίζεται:
“Να τη σώσουμε ή όχι; Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς πού θα μας έβγαζε η μία ή η άλλη απόφαση. Η ψυχολογία των αγορών είναι το ίδιο απρόβλεπτη με τη συμπεριφορά των Ελλήνων. Όμως, αν δεν σπεύσει ο κόσμος να βοηθήσει, τότε πολύ γρήγορα θα επιστρέψει η χρηματοπιστωτική κρίση. Η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει το εξωτερικό της χρέος. Μόνο στη Γερμανία αναλογούν δάνεια ύψους 45 δις. ευρώ και επομένως θα απειλούνταν και πάλι και ορισμένες τράπεζες. Αντίθετα, θα ευνοούνταν οι κερδοσκόποι, που εδώ και μήνες στοιχηματίζουν κατά της Ελλάδας. Και πιθανόν στη συνέχεια να επιτίθεντο και στην Πορτογαλία, μετά στην Ιρλανδία, την Ισπανία, ακόμη και στην Ιταλία”.

Και συνεχίζει: “Ο κίνδυνος να εξελιχθεί σε χιονοστιβάδα είναι μεγάλος. Από αυτή την εβδομάδα είναι οριστικά σαφές ότι χωρίς βοήθεια η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει και θα μπορούσε να συμπαρασύρει και άλλες χώρες. Για να μη γίνει αυτό, η χώρα χρειάζεται χρόνο, που μόνο εμείς μπορούμε να αγοράσουμε”.
Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της ανάλυσης είναι το εξής: “Με τις κρίσεις έρχεται η στιγμή της αλήθειας και η ελληνική κρίση δείχνει πόσο διχασμένη είναι η Ευρώπη. Οι διαφορετικές νοοτροπίες Βορρά-Νότου έρχονται σε σύγκρουση στο ζήτημα της ελληνικής βοήθειας. Ο Νότος θα ήθελε να βοηθήσει πάση θυσία και ο Βορράς να θέσει μεγάλα εμπόδια στη βοήθεια. Ακριβώς αυτή η αντιπαράθεση απειλεί το ευρώ.
Και να σκεφτεί κανείς ότι καμιά χώρα δεν ωφελείται σε τέτοιο βαθμό από το ευρώ όσο η Γερμανία. Όπως και στην τραπεζική κρίση, έτσι και στην τωρινή κρίση κρατών η γρήγορη βοήθεια είναι μόνο το πρώτο βήμα, που πρέπει να ακολουθηθεί από ένα κανονιστικό πλαίσιο, το οποίο θα αποτρέψει ή τουλάχιστον θα αμβλύνει το επόμενο ‘κραχ’.
Μόνο που για την πολιτική ισχύει ότι η διάσωση είναι απλούστερη από τη μεταρρύθμιση. Η Ευρωζώνη πρέπει να ανασυνταχθεί. Μια ανεξάρτητη Αρχή θα πρέπει στο εξής να αξιολογεί τα χρέη των κρατών-μελών, ώστε να μη δημιουργούνται καν πιστωτικές ‘φούσκες’, όπως αυτές στη Μεσόγειο ή στην Ιρλανδία. Αν μία χώρα-μέλος απειλεί τις άλλες, θα πρέπει η χώρα, από κοινού με την Αρχή αυτή, να προβεί σε διορθωτικές κινήσεις. Ο παραβάτης θα παίρνει δάνεια μόνο με ανταλλάγματα. Και αν δεν σώζεται πια, θα πρέπει να εγκαταλείπει το κοινό νόμισμα.
Οι χώρες της Ευρωζώνης παραβίασαν πολλές φορές τους δικούς τους κανόνες. Όταν, λόγου χάριν, δέχτηκαν την ένταξη της Ελλάδας και της Ιταλίας, χωρίς ιδιαίτερο έλεγχο, αν και όλος ο κόσμος γνώριζε ότι σ’ αυτές τις χώρες οι λογαριασμοί δεν ήταν καθαροί. Στο μέλλον θα πρέπει να προστατευθούμε από τέτοια λάθη, υποτασσόμενοι σε άτεγκτους κανόνες. Γιατί οι αντίπαλοι του ευρώ είχαν πάντα δίκιο σε ένα πολύ απλό πράγμα: Ό,τι δεν στέκει οικονομικά, δεν μπορεί να σταθεί ούτε πολιτικά.
Το σωστό θα ήταν να προστατευθεί το ευρώ από πολιτικούς πειρασμούς. Τουλάχιστον για όσο διάστημα η Ευρώπη δεν είναι ώριμη για κοινή οικονομική πολιτική”.