Με έλλειμμα γύρω στο 16%, χρέος άνω των 300 δισ ευρώ με δυναμική προς τα 450 σε βάθος διετίας και τις γνωστές διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας (υστέρηση στην ανταγωνιστικότητα, φοροδιαφυγή, διαφθορά, κολοσιαία γραφειοκρατία, συντεχνιακές υπερεξουσίες, κλειστά επαγγέλματα κλπ), δεν χρειάζεται να έχει σπουδάσει κανείς στο LSE για να αντιληφθεί ότι η χώρα βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου. Κορυφαίοι οικονομολόγοι ολόκληρου του κόσμου συμφωνούν ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι αναπόφευκτη. Το καλό σενάριο είναι να περιοριστεί στην επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων και το κακό σενάριο είναι να επεκταθεί σε διαγραφή μέρους του χρέους (haircut). Στην πρώτη περίπτωση τα ελληνικά ομόλογα απλώς θα απαξιωθούν ακόμη περισσότερο, στη δεύτερη περίπτωση θα βγουν οριστικά εκτός αγορών. Μοναδική διέξοδος είναι ο νέος δανεισμός της χώρας (και μετά το 2013) από τις χώρες της ευρωζώνης και το ΔΝΤ, με ταυτόχρονη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές για ευκολίες πληρωμής, και θεραπεία-σοκ της ελληνικής οικονομίας που θα δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάπτυξης σε δεύτερο χρόνο: Αφού, δηλαδή, προηγουμένως η χώρα θα έχει φτωχύνει, ώστε να γίνει πρόσφορο το έδαφος για ξένες επενδύσεις (κοψοχρονιά…) και για δημιουργία παραγωγικής βάσης (αγροτική παραγωγή, τουρισμός, υπηρεσίες).
Η ελληνική ιδιοτυπία (θηριώδες κράτος, πελατειακό σύστημα κλπ) δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα σε συνδυασμό με τη νεοφιλελεύθερη τρέλα της περιοριστικής πολιτικής που έχει κυριαρχήσει στις ευρωπαϊκές ελίτ και τη νίκη των αγορών επί των κυβερνήσεων ως προς τον έλεγχο των εθνικών οικονομιών. Είναι αναπόφευκτη η ελληνική χρεοκοπία; Η χώρα έχει ακόμη πλούτο. Η γκρίζα οικονομία ζει και βασιλεύει, το λαθρεμπόριο ανθεί και η δημόσια περιουσία κοιμάται. Κατά συνέπεια, αν πατασσόταν η φοροδιαφυγή, εάν εντασσόταν η μαύρη αγορά στον οικονομικό ιστό, αν έρχονταν τα λεφτά που είναι έξω μέσα και αν αξιοποιούταν η μεγάλη ακίνητη περιουσία του ελληνικού Δημοσίου, θα μπορούσε να βρεθεί σανίδα σωτηρίας για το ναυαγό. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά, που ακούγονται εύκολα αλλά είναι δύσκολα, θα έπρεπε να υπάρχει πολιτικό προσωπικό ικανό -τουλάχιστον- να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρα και να εμπνεύσει στην ελληνική κοινωνία τη διάθεση για μία επανάσταση κουλτούρας, για αναθεώρηση όλων των ευχάριστων στερεοτύπων της νεότερης ελληνικής ιστορίας (ο περιούσιος λαός, οι κουτόφραγκοι κλπ, κλπ). Για την ώρα, έχουμε πολιτικούς της πλάκας και αγανακτισμένους πολίτες που “ξέχασαν” ότι βρίζουν αυτούς που έγλειφαν και πετροβολούν εκείνους που ψήφιζαν. Αν δεν υπήρχαν τέτοιοι πολίτες, θα υπήρχαν τέτοιοι πολιτικοί; Και αν είχαμε άλλης ποιότητας πολιτικούς, θα είχαμε άλλης ποιότητας πολίτες; Αιώνες τώρα το ερώτημα σχετικά με την προέλευση της κότας και του αβγού δεν έχει βρει αξιόπιστη απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου